5 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Την αναμενόμενη αύξηση του πληθυσμού σε 11 δισεκατομμύρια στα επόμενα 40 χρόνια, θα ακολουθήσει ο τετραπλασιασμός της βιομηχανικής παραγωγής.

Η κατανάλωση του 70% των φυσικών πόρων από το 25% του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών, εκτοξεύει στα ύψη τη ζήτηση και κατανάλωση των φυσικών πόρων, τους καθιστά είδος σε ανεπάρκεια.

Η δημιουργία του 50% της παγκόσμιας ρύπανσης, από επτά μόνο βιομηχανικές χώρες, που είναι υπεύθυνη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, φανερώνει το φαύλο κύκλο της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται.

Η καταστροφή 170 εκατ. στρεμμάτων τροπικών δασών το χρόνο, η συνεχώς αυξανόμενη καταστροφή των εδαφών, των βιοτόπων, οδηγεί σε συνεχή μείωση του όζοντος, αλλάζει το κλίμα του πλανήτη με παραπέρα οδυνηρές συνέπειες για το περιβάλλον.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου επεκτείνεται αφού μόνο δόσεις ασπιρίνης δίνονται (αν δίνονται) για την αντιμετώπισή του.

Η διατροφική εξάρτηση του πληθυσμού από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα (ορμόνες, αντιβιοτικά, φυτοφάρμακα, γενετικά μεταλλαγμένα κλπ.) παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις.

Εξακολουθούν να επιδεινώνονται με βασικά θύματα τις αναπτυσσόμενες χώρες τα τεράστια προβλήματα, της στιβάδας του όζοντος, η ερημοποίηση εκτεταμένων περιοχών, η ανεξέλεγκτη πυρηνική δραστηριότητα (απαρχαιωμένες και «σύγχρονες» εγκαταστάσεις, πυρηνικές δοκιμές και απόβλητα) η διασυνοριακή ρύπανση, η λειψυδρία κλπ.

Οι τοπικοί πόλεμοι συνεχίζουν να σκοτώνουν ανθρώπους να καταστρέφουν χλωρίδα και πανίδα, να απορροφούν τεράστιους φυσικούς πόρους

Στις 5 Ιουνίου, γιορτάζουμε όλοι οι λαοί της υφηλίου την Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος.

Όμως οι περισσότερες χώρες αρνούνται να εφαρμόσουν έστω και αυτά τα ελάχιστα υποκριτικά μέτρα που υπόσχονται. Ανάγουν σε γενικούς κανόνες διεθνούς δικαίου τις πιο περιβαλλοντοκτόνες αντιλήψεις, αντάξιες της πιο βάρβαρης πρακτικής όπως το «εμπόριο» και ο δανεισμός του «δικαιώματος ρύπανσης».

Στην ΕΕ προσπαθούν να πείσουν ότι προωθούν τη βελτίωση του περιβάλλοντος χωρίς ντροπή αυτοί που αφάνισαν στη Βαλκανική χιλιάδες ανθρώπους, κατέστρεψαν υποδομές δεκαετιών, εξαφάνισαν οικοσυστήματα, πολιτιστικά και πολιτισμικά μνημεία, ρύπαιναν τον αέρα, τα εδάφη, τα νερά και για πολλά χρόνια πολύτιμους φυσικούς πόρους. Με όμορφα λόγια προωθούν μέτρα με τα οποία ουσιαστικά «ο ρυπαίνων να πληρώνεται και ο ρυπαινόμενος να πληρώνει» ζητούν «εθελοντική» δράση του καταστροφέα του περιβάλλοντος , των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και βέβαια προωθούν την «συνευθύνη» και των εργαζομένων.

Στη χώρα μας, θύματα παραμένουν διαχρονικά, το φυσικό, το οικιστικό, το εργασιακό περιβάλλον. Η υγεία των εργαζομένων, βρίσκονται συνεχώς στην σκοτεινή πλευρά των κάθε φορά κυβερνητικών επιλογών Οι ελεύθεροι χώροι διαχρονικά τσιμεντοποιήθηκαν και δόθηκαν βορά στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Δάση, λιμάνια, ελεύθεροι χώροι στο χορό των κερδών.

Παράλληλα με την ανατροπή του άρθρου 24 του Συντάγματος, την κατάργηση του Ν 1650/86 για την προέγκριση χωροθέτησης εγκαταστάσεων, αίρονται και οι ελάχιστοι περιορισμοί στην ασύδοτη περιβαλλοντοκτόνα δράση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στη χώρα μας.

Η χώρα μας γίνεται έρμαιο ισχυρών αλλά όχι απρόβλεπτης έντασης φαινομένων. Στη βροχή πνίγεται, στη ζέστη ασφυκτιά, στα χιόνια παραλύει και στο σεισμό καταστρέφεται.

Χιλιάδες ανέλεγκτες χωματερές παραμένουν.

Η διαχείριση των απορριμμάτων ανατρέπεται και δίνεται βορρά στους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους και με ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Χιλιάδες τόνοι τοξικών αποβλήτων απορρίπτονται λαθραία.

Η καταστροφή και υποβάθμιση «προστατευόμενων» οικοσυστημάτων, υποτάσσεται στα λεγόμενα μεγάλα έργα , στα κέρδη.

Η θαλάσσια ρύπανση από πλοία και χερσαίες πηγές συνεχίζεται. Οι βιολογικοί καθαρισμοί όπου υπάρχουν σχεδόν υπολειτουργούν.

Οι καταπατήσεις, δημοσίων εκτάσεων δασικών και μη συνεχίζονται. Οι ρυθμίσεις διαχρονικά των κυβερνήσεων επιβεβαιώνουν τη σύμπλευση του κράτους με τα συμφέροντα του ισχυρού κατεστημένου.

Εγκαταστάσεις καυσίμων βρίσκονται και επεκτείνονται στο πλάι εργοστασίων όπλων. Χιλιάδες επικίνδυνες εγκαταστάσεις βρίσκονται μέσα στον οικιστικό ιστό.

Τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα προστίθενται στα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, της αποδιάρθρωσης και περιορισμού των κοινωνικών, εργασιακών, δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων

Το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τα άλλα προβλήματα των εργαζομένων. Απαιτεί πολιτική σύγκρουσης με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τα επιμέρους που συνδέονται μ’ αυτά. Μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη από τη βάρβαρη λογική του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς. Απαιτεί τη συγκρότηση και ισχυροποίηση Μετώπου δράσης, αντίστασης και αντεπίθεσης του λαού.

Το Δ.Σ Του Συλλόγου.